حضرت آیت الله جوادی آملی در دوران جوانی

 

حضرت آيت الله جوادي آملي

روز دوشنبه هفتم ذيقعده ١٣٩٣ هـ . ق مطابق با ١٢ آذرماه ١٣٥٢ هـ . ش در حال مباحثه با آقايان سيّد محمّدحسن مرتضوى لنگرودى و شيخ فاضل كرمى زنجانى بودم؛ بحث درباره نماز جمعه بود كه مسألهاى غائله برانگيز است. نظر اين دو بزرگوار اين بود كه از ديدگاه صاحب جواهر «الف و لام» در كلمه «الإمام» به امام معصوم اشاره دارد(۱) . استدلال آقايان به نظر من قوى نبود و بحث اندكى از حالت طبيعى بهدرآمد و به جدال كشيده شد. البته زياد از سنّت و سيره دور نشديم، ولى نبايد بحث به جايى كشيده ميشد كه تعبيرات نامناسب از زبان خارج شود.
پس از پايان مباحثه، با پشيمانى و استغفار به منزل رفتم و پس از تناول غذا و كمك به فرزند طلبهام در فراگيرى دروس، طبق معمول خوابيدم. در عالم رؤيا، در حالى كه چشمم بسته بود، ولى بيدار بودم: «بين النّوم و اليقظة بل كانت يقظته غالبة على النّوم» ديدم كه به حضور عدهاى از طلاّب و علما، از جمله حضرت آيةاللهالعظمى حاج شيخ محمّدعلى اراكى كه از مراجع و اساتيد طراز اول حوزه علميه قم بود(۲) ، رسيدم و مورد احترام حاضران واقع شدم.
بنده از نزديك هيچ گونه آشنايى با ايشان نداشتم، ولى ايشان هنگام جواب دادن به تحيّتم، با چهرهاى آشنا و آهنگى خيرخواهانه و دلپذير فرمودند: «إنّك ميّتٌ و إنّهم ميّتون» و گويا اين جمله را هم فرمودند: «ثمّ إنّكم يوم القيامة عند ربّكم تختصمون»(۳) . اين سخن با شيوايى و شوق كم نظيرى ادا شد؛ به گونهاى كه حالت انكسار و نگرانى درونيم برطرف شد و به قدرى اين رؤيا شيرين بود كه دلم مى خواست بيدار نشوم و همان حالت «بين النّوم و اليقظه» ادامه داشته باشد، ولى متأسّفانه «دولت مستعجل بود».
پس از برخاستن، دو ركعت نماز گزاردم و ثواب آن را در صورت قبول، به روح مطهّر سيّد المرسلين «صلّى الله عليه و آله و سلّم» و روضه منوّره صدّيقه طاهره و ارواح طيّبه ائمّه «عليهم السّلام» و پدر و مادر و اساتيد و همه دوستان اهدا كردم. آنگاه نذر كردم كه هيچگاه در مباحثات علمى جدال نكنم و چنان تعبيراتى بر زبان نرانم و در اين ميثاق خداى متعال را به همراه پيامبران و فرشتگان گواه قرار دادم.


------------------------------------------------
(۱) بحث درباره نماز جمعه در جلد ١١ جواهر الكلام، ص ١٧٢ بوده است.
(۲) ميان علما مشهور است كه امام زمان «عجّل الله تعالى فرجه» در خواب به صورت يكى از مراجع و بزرگان ظاهر مىشود و خواب عالم عامل ديدن، در واقع مشاهده امام زمان است.
(۳) تو (پيامبر) مىميرى و آنها نيز خواهند مرد. سپس شما روز قيامت نزد پروردگارتان مخاصمه مىكنيد. زمر، آيات ٣٠ و ٣١.