«پروانه و بلبل»از اشعار نغز و آبدار علامه طباطبايي رحمه الله كه در بازگشت از تبريز سرودهاند
از دلِ آنروز كه من زادهام
داغ بدل بوده و دل دادهام
تا به ره افتادهام از كودكي
هيچ نياسوده دلم اندكي
شهر و ده و سينۀ دريا و كوه
گشتم و بگذشتم ودل در ستوه
رحل بهر جاي كه ميافكنم
روز دگر خيمۀ خود ميكَنم
شاهد مقصود نديدم دمي
هيچ نديدم خوشي و خرّمي
چرخ نگرديد بكامم دمي
قرعه نيفتاد بنامم دَمي
از كف و از كاسۀ گردون دون
بردهام و ريختهام اشك و خون
من كه نبودم به رهش خار راه
كوشش وي را ننمودم تباه
جرم من اينست كه آزادهام
وز رقمِ تيره دلي، سادهام
دوش بياد دل ويران شدم
چون خط ايّام پريشان شدم
عاقبتم سينۀ غم تنگ شد
پاي شكيبائي من لنگ شد
شمع بدستي و بدست دگر
ساغر و مينا، شدم از در بدر
نيم شب از خانه گريزان شدم
گاهِ سحر سوي گلستان شدم
گاهِ بهار و شب مهتاب بود
خرگه گُل بود و لب آب بود
جشن بُد و شيوۀ سرو و سمن
كرده پر از غلغله صحن چمن
بر سر هر بوته گلي، گل زدند
پاي سمن زيور سنبل زدند
نغزْ نسيمي كه ز خاور وزد
خود لب گل، گل لب نسرين گزد
رقص كنان نسترن و ياسمن
چنگ زنان، چنگ زنان چمن
تازه عروسان چمن گرم ناز
پرده در افتاده برون جسته راز
مرغ سحر هر چه به دل راز داشت
چون نيِ بیخويش در آواز داشت
ما بغُنوديم بيك كُنج باغ
من خودم و شيشه و جام و چراغ
ليك دلم چون خم مي جوش داشت
شاهد اندوه در آغوش داشت
بسته لب و ديده و گوش از جهان
گرمْ سر از تابش سوز نهان
چشم و لبي را كه ز غم بسته بود
گريه گهي خنده گهي ميگشود
ديدم و پروانه به گرد چراغ
گردد و بزمي است دگر سوي باغ
ليك سراسر همه خاموشي است
جلوه گه راز، فراموشي است
در دو سر باغ دو تا جان فروش
اين بطواف آمده آن در خروش
عالم پروانه همه راز بود
عالم بلبل همه آواز بود
گفت به پروانۀ خامش، هَزار
هان تو هم از سينه نوائي بيار
با دل پر سوز ترا تب سزاست
در جلوي ناز نيازت رواست
گفت به مرغ سحر آرام شو
بستۀ دامي، برو و رام شو
راستي ار عاشق دل رفتهاي
اين همه از بهر چه آشفتهاي
گفت مرا يار بدينسان كند
بیخود و بيتاب و پريشان كند
گفت بگو زنده چرا ماندهاي
تخم وفا گر به دل افشاندهاي
صاعقۀ عشق به هر جا فتاد
نام و نشان سوخته بر باد داد
يا به دل انديشۀ جانان ميار
يا به زبان نام دل و جان ميار
پيش نياور سخن گنج را
ور نه فراموش نما رنج را
فارغ ازين پند چو پروانه گشت
از دل و جان بيخود و بيگانه گشت
خويش بر آتش زد و خاموش شد
رخت برون بُرد وفراموش شد
اللهم كن لوليك الحجة ابن الحسن، صلواتك عليه و علي آبائه، في هذه الساعة و في کل ساعة، ولياً و حافظاً و قائداً و ناصراً و دليلاً و عيناً، حتي تسکنه أرضک طوعاً و تمتعه فيها طويلاً ×××××××××××××××××