تعبير عمومي قرآن از زيبايي همه‌ي‌ هستي، حاصلِ جمع دو آيه‌ي‌ شريفه است كه در يكي مي‌فرمايد: خداوند آفريننده‌ي‌ همه چيز است؛ "الله خَـلق كلِّ شيءٍ"(1) و در آيه‌ي‌ ديگر مي‌فرمايد: هر آنچه را خداوند آفريد به زيباترين شكل درآورد؛ "الذي أَحسن كل شيءٍ خَلَقه"(2). نتيجه‌ي‌ اين دو آيه، آن است كه هر شيئي كه در نظام هستي يافت مي‌شود، زيباست.
اين تعبير درباره‌ي‌ هيچ موجودي غير از انسان، به صورت ويژه نيامده و در سراسر قرآن كريم، هيچ‌ گل و گياه يا حيواني به تنهايي با وصف زيبايي ستوده نشده است؛ اما درباره‌ي‌ انسان، گاهي مي‌فرمايد: انسان را نه تنها زيبا بلكه در زيباترين شكل ممكن آفريديم؛ "لقد خلقنا الإِنسَـن في أَحسن تقويمٍ"(3) و گاهي با اشاره به سيرِ آفرينش انسان در دو قلمرو جسم و جان، خود را به وصف زيباترين آفريدگار مي‌ستايد؛ "فتبارك الله أحسن الخَـلقين"(4) و اين آيه با مفهوم التزامي، دلالت دارد كه انسان، احسن المخلوقين يعني زيباترين آفريده‌هاي خداست. گاهي نيز با اشاره به صورتگري خدا درباره‌ي‌ انسان مي‌فرمايد: خداوند شما را به زيباترين صورت آراست؛ "و صَوَّركم فأحسَنَ صُوَركم".(5)

1 ـ سوره‌ي‌ رعد، آيه‌ي‌ 16؛ سوره‌ي‌ زمر، آيه‌ي‌ 62.
2 ـ سوره‌ي‌ سجده، آيه‌ي‌ 7.
3 ـ سوره‌ي‌ تين، آيه‌ي‌ 4.
4 ـ سوره‌ي‌ مؤمنون، آيه‌ي‌ 14.
5 ـ سوره‌ي‌ تغابن، آيه‌ي‌ 3.
مأخذ: (تفسير موضوعي، ج 15، ص 250)