سرزمين مكه به ظاهر بايد فاقد امنيت باشد؛ زيرا از يك‌سو خويِ مردم حجاز تجاوزگري و غارتگري بود و از سوي ديگر از علم، فرهنگ، كشاورزي، دامداري و صنعت بي‌بهره بودند و اصولا‌ً مردمِ بي‌فرهنگِ گرسنه، غارتگر مي‌شوند، ولي با اين همه، خداوند مي‌فرمايد: ما مكه را هم محلّ امن قرار داديم و هم با‌بركت: "أو‌لم نمكّن لهم حرماً امناً يُجبي إليه ثمرات كل شيءٍ رزقاً من لَدُنّا"1.
خداوند كعبه را محل امن و ميعادگاه مردم قرار داد: "وإذ جعلنا البيت مثابةً للنّاس وأمناً"2 و سپس به سبب شرافت و حرمت كعبه، مكه را "بلد امين"3 و حرم را "مأمون" و مكه را "مصون" خواند: "أو‌لم يروْا أنّا جعلنا حرماً امناً ويتخطَّف النّاس من حولهم"4. چنانكه در روايت است كه خداوند حَرَم را بر اثر حُرمت مسجد، تحريم كرد: "حرّم الحرم لعلّة المسجد"5.
امام صادق‌(عليه السلام) درباره‌ي‌ امنيت حرم فرمود: هر كس به حرم پناه بَرد در امان است و هر گنهكاري داخل كعبه شود و بدان پناه ببرد، از خشم خدا در امان است و هر حيواني كه وارد حرم شود از هر گونه تهديد يا آزاري در امان است، تا زماني كه از حرم بيرون رود: "من دخل الحرم من الناس مستجيراً به فهو آمن، ومن دخل البيت مستجيراً به من المذنبين فهو آمن من سخط الله، ومن دخل الحرم من الوحش والسباع والطير فهو آمن من أن يهاج أو يؤذى حتي يخرج من الحرم"6.
اين تأمين خدايي در واقع پاسخي است به دعاي باني كعبه، ابراهيم خليل‌(عليه السلام) كه عرض كرد: "ربِّ اجعل هذا بلداً امناً"7 و نيز گفت: "ربِّ اجعل هذا البلد امنا"8. همچنين خداوند فرمود: هر كس بدان داخل شود در امان است: "ومن دخله كان امناً"9

1 ـ سوره‌ي‌ قصص، آيه‌ي‌ 57.
2 ـ سوره‌ي‌ بقره، آيه‌ي‌ 125.
3 ـ سوره‌ي‌ تين، آيه‌ي‌ 3.
4 ـ سوره‌ي‌ عنكبوت، آيه‌ي‌ 67.
5 ـ وسائل الشيعه، ج 9، ص 336.
6 ـ همان، ص 339.
7 ـ سوره‌ي‌ بقره، آيه‌ي‌ 126.
8 ـ سوره‌ي‌ ابراهيم، آيه‌ي‌ 35.
9 ـ سوره‌ي‌ آل عمران، آيه‌ي‌ 97.