زائران محروم از شناخت امامت و ولايت هرگز "وَفْد" و مهمانان الهي نبوده، از ضيافت معنوي خدا برخوردار نيستند، از اين‌رو نه براي زيارتشان ارج و حرمتي است و نه بر ديگران لازم است هر چه زودتر پس از بازگشت آنان از حج به زيارتشان بروند و از وفد و مهماناني اين چنين بهره بگيرند، زيرا آن دستوري كه مي‌گويد: هنوز گرد و غبار سفر حج از زائران كعبه زدوده نشده به زيارتشان برويد و تا به گناهي آلوده نشده اند آنها را ملاقات كنيد1 و مي گويد: ثواب مُعانقه و ملاقات با زائري كه گرد و غبار سفر حج را به همراه دارد، همانند استلام و بوسيدن حجر‌الأسود است2، شامل همه‌ي‌ زائران نمي شود.
راز عدم استحباب تكريم اين گونه زائران اين است كه زائري كه امام معصوم‌(عليه السلام) را نمي‌شناسد و امامت را كنار مي گذارد و سرپرستي امور مسلمانان جهان را به ياوه مي گيرد و رهبري توده‌ي‌ مردم را از حج و زيارت و ديگر فرازهاي عبادي جدا مي داند و آن را امري عادي و در اختيار هر فرد قرار مي دهد و كرامتي براي هدايت خلق خدا و تدبير امور آنان قائل نيست، در حقيقت انسان را نشناخته و خود نيز به حريم ارزشمند انسانيت قدم نگذاشته است، از اين‌رو امام محمد باقر‌(عليه السلام) فرمود: "أتري هؤلاء الّذين يلبُّون، والله لأصواتهم أبغض إلي الله من أصوات الحمير"3. چنين زائري كه با اين ديد به زيارت كعبه رفته و با همان ديد بازگشته چگونه در مدار توحيد طواف كرده و هر گونه شرك و طغيان را زدوده است، در حالي كه مجراي فيض خدا را نشناخته و مهمترين عامل تكامل انساني را ناديده گرفته و بهترين سرچشمه زلال و حيات‌بخش را از دست داده و تشنه كام مانده است.
با توجه به همين نكته است كه رسول اكرم‌(صلي الله عليه و آله و سلم) فرمود: هر كس امام زمان و وليّ عصر خويش را نشناسد مرگ او، مرگ جاهليت است: "من مات ولم يعرف إمام زمانه فقد مات ميتةً جاهلية"4. از آنجا كه مرگ هر انسان همانند زندگي اوست: "كما تعيشون تموتون وكما تموتون تبعثون وكما تبعثون تحشرون"5، پيوند مرگ و زندگي روشن خواهد شد و چون مرگ كسي كه امام زمان خويش را نمي شناسد جاهلي است پس زندگي او نيز جاهلي بوده، همه‌ي‌ شئون و سنن حياتي او همانند جاهليت سپري مي شود، قهراً حج و زيارتِ اين گونه افراد نيز حج جاهلي بوده، از حج توحيدي سهمي نخواهد داشت.

1 ـ وسائل الشيعه، ج 8، ص‌327.
2 ـ همان، ص 328.
3 ـ وسائل الشيعه، ج 9، ص 57.
4 ـ مناقب، ج 1، ص 246.
5 ـ عوالي اللئالي، ج 4، ص 72.
مأخذ: (صهباي حج، ص 101) منبع