حضرت آيت الله جوادي آمليخداي متعال زمان و مكاني كه حج و عمره در آن واقع مي شود، و نيز كساني كه حج و عمره به جا مي آورند، همچنين قرباني حج، حتي كفشي را كه به نشان قرباني بودن حيوان بر گردن آن مي آويزند، همه را از شعائر الهي ياد كرده است: "يا أيها الذين امنوا لا تُحِلّوا شعائر الله ولا‌الشهر الحرام ولا الهديَ ولا‌القلائد ولا امّين البيت الحرام"1. بنابراين، نه تنها كساني كه براي حج و عمره احرام بسته اند، بلكه افرادي كه به قصد حج و عمره از دورترين نقاط عالم حركت كرده اند و هنوز به حرم بلكه به ميقات نرسيده اند تا احرام ببندند جزو شعائر الهي هستند. سراسر حج از كعبه گرفته تا آن قطعه آهن يا كفشِ آويخته بر گردن حيوان قرباني، شعائر الهي است، از اين‌رو احدي نبايد آنها را حلال و آزاد دانسته، طبق ميل خود با آنها رفتار كند، بلكه واجب است آنها را گرامي بدارد.
"حلال" يعني باز و آزاد، و "حرام" يعني ممنوع، و "احتلال" به معناي تجاوز به حق ديگري است، در مقابل "احترام" كه به معناي حريم گرفتن است. در احتلال براي شيء يا شخص حريم نمي گيرند، بلكه حريم او را باز و گشوده مي شمارند. "شعائر" جمع "شعيره" به معناي "نشانه" است؛ از اين‌رو احكام الهي و آنچه عظمت او را نشان دهد شعائر الهي گويند.
پس اينكه خداي سبحان فرمود: "شعائر الهي را حلال نشماريد"، يعني شعائر الهي را باز و آزاد نپنداريد، آنگونه كه هر كس بتواند حريم احكام و معارف‌دين و اشخاص و اشياء و مكانها و زمانهاي متعلق به آن را شكسته، به دلخواه درباره‌ي‌ آن سخن بگويد يا عمل ناروايي انجام دهد و چيزي از آن كاسته يا بر آن بيفزايد.
قرآن كريم نمونه‌هاي ديگري از اصل كلي مزبور را در آيات ديگر درباره مناسك حج ذكر كرده است. چنانكه درباره‌ي‌ صفا و مروه فرمود: "إن الصفا والمروة من شعائر الله"2 و براي ترغيب ديگران به تعظيم شعائر و حفظ حدود و حريمهاي الهي، اصل كلّي ديگر، يعني آثار تعظيم شعائر را بيان فرمود: "ومن يعظّم حرمات الله فهو خيرٌ له عند ربّه"3، "ومن يعظّم شعائر الله فإنها من تقوي القلوب. و ... .

ـ سوره‌ي‌ مائده، آيه‌ي‌ 2.
2 ـ سوره‌ي‌ بقره، آيه‌ي‌ 158.
3 ـ سوره‌ي‌ حج، آيه‌ي‌ 30.
4 ـ سوره‌ي‌ حج، آيه‌ي‌ 32.
مأخذ: (صهباي حج، ص 56)  منبع