مي گويم يعني اذان دعوت براي ملاقات است و همانگونه كه روز قيامت مردم براي عرضه ي بر خداوند فرا خوانده مي شوند، در اين دنيا هم مؤذنين ، مؤمنان را به مجلس حضور و معراج و زيارت حضرت پروردگار فرا مي خوانند.

پس اگر معرفت انسان در اين دنيا به حدي باشد كه از اين نداء لذت ببرد، در آخرت هم از ملاقات حضرت حق بي بهره نخواهد بود. چرا كه معرفت در اين دنيا به منزله ي بذر مشاهده در آخرت مي باشد و اگر بر اثر جهل ، حال انسان به گونه اي باشد كه اين نداء او را خوش نيايد، اين امر سبب خواهد شد كه نداء روز قيامت هم خوش آيند او نباشد و اگر در اين دنيا در هنگام شنيدن اذان در زمره ي غافلان باشد، حالش در آن روز مناسب با اين غفلت خواهد بود

و در ساير مقامات دين و نواميس شرع امر به همين منوال است. چرا كه انسان بر همان چيزي مي ميرد كه بر آن زندگي نموده و بر همان چيزي محشور مي شود كه بر آن مرده و جز آنچه در زمين دل كاشته چيز ديگري درو نخواهد كرد.

اسرار الصلوة ( فصل « در عبرتهاي اذان و اقامه )