لباس روحانیت لباس اسلام و لباس انبیاء است و لوازمی دارد که هر روحانی باید به آن ملتزم باشد. ملبس بودن به لباس روحانیت باید همراه با ملتزم بودن به اسلام و مبارزه با انواع طاغوتهای درون و بیرون باشد. در دوران رژیم پهلوی، از اعمال ضد اسلامی، چون خلع لباس روحانیت، در کنار سرمایه‌گذاری جهت روحانی جلوه دادن افرادی نااهل، جهت از میان بردن حوزه‌های علمیه شیعه استفاده شد که در کلام مرحوم حضرت امام خمینی (ره) بارها بدان اشاره شده است.

 زمانی در مسجد حاج حکیم شهر مشهد مقدس، از مرحوم آیت الله حاج سید جواد فقیه سبزاوری(ره) در خصوص لباس روحانیت سئوال کردم؛ پاسخ ایشان سخت قاطع بود:

اگر فردی ملبس به لباس روحانیت شود و گاه و بیگاه بخواهد آن را بپوشد یا نپوشد (با لباس روحانیت بازی کند.)، چنان آلوده و پلید است که اگر خود را آب هم بکشد باز هم پاک نمی‌شود. یا لباس را نپوشید و یا اگر می‌پوشید بدان ملتزم باشید.

    علامه فقید حضرت آیت الله سید محمدحسین حسینی طهرانی مرحوم آیت الله سید جواد فقیه سبزواری ره مرحوم آیت الله حاج شیخ محمد واله

  از راست به چپ: حضرات آیات آقای حاج سید محمدحسین حسینی طهرانیره، آقای حاج سید جواد فقیه سبزواریره، آقای حاج شیخ محمد واله کاشمری ره

  در اینجا خاطره‌ای را نیز از مرحوم آیت الله سید محمدحسین حسینی طهرانی (ره) نقل می‌کنم که خود بی‌واسطه در بیت ایشان شاهد بوده‌ام. در نیمه شعبان سال 1413 قمری، در بیت حضرت علامه، به روال معمولشان در چنان ایامی، مراسمی برگزار شد. در آن روز بنا شد تا برخی از طلاب را ملبس به لباس روحانیت کنند.  عمامه‌ هایی آماده (بسته شده) آوردند. ایشان مقداری دربارة اهمیت لباس روحانیت و مقاصد رژیم پهلوی از مبارزه با آن سخن به میان آوردند و اشاره‌ای نیز به کوشش رژیم پهلوی در ایجاد مراکز دینی دانشگاهی به عنوان بدیل حوزه کردند و مثالی را هم از الازهر مصر و کوشش در دولتی کردن آن فرمودند؛ سپس توضیح دادند که:

ملبس شدن روحانی باید به طریقة سنت نبوی باشد که حضرت رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) در روز غدیر خم، خود عمامه را بر سر حضرت امیرالمومنین علی بن ابیطالب (علیه‌السلام) بستند.

آنگاه علامه حسینی طهرانی ایستادند و عمامه آماده را باز کردند و بر سر یکی از طلاب که سیدی بود، بستند. این نگاه به لباس روحانیت، برگرفته از غدیرخم و آن سنت اصیل، موضوع و مطلبی بسیار عظیم است.

نیز به خاطر دارم که معلم بزرگ اخلاق حوزه علمیه مشهد مرحوم آیت الله حاج شیخ محمد واله سعی وافری در تربیت طلاب جوان در درک مفهوم لباس روحانیت و لوازم پاسداشت آن داشتند.

افرادی  معدودی هستند که هم می‌خواهند به روحانیت منتسب باشند و هم نباشند، هم می‌خواهند لباس روحانی را بپوشند و هم آن را نپوشند. بسیار فرق است بین کسی که با وجود آموزش حوزوی به دلیل وجود ملاحظاتی،  ملبس نشده است با کسی که بنا بر موقعیت‌سنجی، همواره عبا و عمامه‌ای آماده برای موقعیت‌های ویژه خود در کمد اتاقش دارد. باید حساب این عده معدود را  از روحانیت اصیل جدا کرد.

نتیجه ایده روحانیت منهای لباس هَدم اسلام است.

اَللّهُمَّ لا تَكِلْنی اِلی نَفْسی طَرْفَهَ عَینٍ اَبَداً

 نیز ببینید متن مصاحبه با خبرگزاری دانشجو: کد خبر 287523  - ۲۸ / ۱۰ / ۱۳۹۲

http://www.snn.ir/NSite/FullStory/News/?Serv=6&Id=287523&Sgr=1006