در قرآن کريم آمده است: «ويلٌ لِلمُصَلين. الذِينَ هُم عَن صَلَاتِهِم ساهون. الذِينَ هُم يرَاؤُون. ويمنَعُونَ الْمَاعُون (ماعون، 4ـ 7) آيا مي‏دانيد در احاديث و در تفسير اين آيات چه آمده است؟ قرآن کريم مي‏خواهد بگويد: نماز به تنهايي کافي نيست. واي بر نمازگزاراني که نسبت به نماز غافل و سهل‏انگارند! واي بر کساني که نماز مي‏خوانند؛ ولي به نماز بي‏توجهي مي‏کنند و آن را کوچک مي‏شمارند و حتي آن را از ياد مي‏برند! کساني که در نمازشان ريا مي‏کنند، نيت‏َشان نادرست است. آنان براي خدا نماز نمي‏خوانند. واي بر آنان! گروه سومي که واي بر آنان است، کساني هستند که نماز مي‏خوانند؛ ولي از دادن زکات و احسان به فقيران خودداري مي‏کنند؛ يعني اگر همسايه‏شان به ظرفي يا مالي يا وسيله‏اي نياز داشت، از برآورده کردن آن خودداري مي‏کنند. چگونه ممکن است انسان نماز بخواند و احساس کند که بنده خداست و همسايه‏اش نيز برادر او و بنده خداست، ولي درد و رنج و نياز او را درک نکند و از کمک به او دريغ کند؟ اين غير ممکن است.

منبع روزنامه اطلاعات 1 شهریور 1388