فرازي از وصيت نامه حضرت آيت الله سيد محمد حسين حسيني طهراني رحمه الله تعالي
.... ميخواستم وصيّتنامه مفصّلى بنويسم كه حاوى مطالب مهمّ اخلاقى باشد، ديدم با وجود مطالب عاليه و حقائق ساميهاى كه أميرالمؤمنين عليه السّلام در حاضِرَين به امام حسن مجتبى عليه السّلام در وصيّتنامه خود نوشتهاند و در «نهج البلاغة» مسطور است، ديگر از بيان مكارم اخلاق و آداب دم زدن مايه شرمندگى است.
لذا تمام اولاد خود را توصيه ميكنم كه اين وصيّت را كه در «نهج البلاغة» موجود است مطالعه و كراراً مورد دقّت و نظر قرار دهند، و آن دُرَر شاهوار را آويزه گوش و هوش و الگوى عمل خود قرار دهند. و از جدّشان اخذ كنند و بر مَمشَى و روش آنحضرت باشند، و رسول الله و وصيّش را كه دو پدر مهربان اُمّت هستند اُسوه خود قرار دهند. و به مقام مقدّس حضرت صدّيقه كُبرى سلام الله عليها متمسّك و متشبّث گردند و از معنويّت و روحانيّت آن كانون قدس و طهارت و عصمت بهرهمند گردند. من از همه اولاد خود راضى هستم، چون همه در رشته تقوى و معرفت و فضيلتاند؛ خداوند از آنها راضى باشد. كمال رعايت آداب و مساعدت را به مادرشان بنمايند، چون حقّ حيات در تعليم و تربيت ايشان دارد. و گهگاهى روح مرا به فاتحه شاد كنند. ...
اللهم كن لوليك الحجة ابن الحسن، صلواتك عليه و علي آبائه، في هذه الساعة و في کل ساعة، ولياً و حافظاً و قائداً و ناصراً و دليلاً و عيناً، حتي تسکنه أرضک طوعاً و تمتعه فيها طويلاً ×××××××××××××××××