قيامت، ظرف اداي شهادتي است كه شاهد در دنيا آن را تحمّل كرده باشد. انبيا در دنيا صحنه حوادث و اعمال را تحمل مي كنند و در قيامت شهادت مي دهند. شاهد اگر در صحنه حادثه حضور نداشته باشد و اصل سانحه و پديده را تحمّل نكند، اظهار او در محكمه عدل مسموع نيست. پس در دنيا انبيا اعمال ما را مي‌بينند و آن را به عنوان شهادت حفظ مي كنند و در قيامت به‌عنوان اداي شهادت اظهار مي‌دارند و اين سنت مشترك بين پيامبران است.

مأخذ: تفسير موضوعي، ج 6، ص 112.منبع