آن كه معاش مادي را وسيله ي مقامات معنوي نگيرد، سخت در خطاست.

آن كه طبيعتش را بر عقلش حاكم گردانيده است، در محكمه ي هر بخردي محكوم است.

آن كه در اطوار خلقتش نمي انديشد، سوداي او سراسر زيان است.

آن كه كشتزارش را وجين نكند، از گياه هرزه آزار بيند.

آن كه خود را ابدي شناخت، فكر ابد مي كند.

آن كه با ياد خدا همدم نيست، آدم نيست. 

 آن كه خود را نشناخت، چگونه ديگري را مي شناسد؟