حضرت آیة الله العظمی بهجت حفظه الله

دعاى تعجيل فرج دواى دردهاى ما است، در روايت است كه: در آخر الزمان همه هلاك مى‏شوند، « إِلاّ مَنْ دَعا بَالْفَرَجِ. »(1) مگر كسانى كه براى [تعجيل] فرج دعا كنند. ائمّه‏ ى ما ـ عليهم‏السّلام ـ با اين بيان خيلى به اهل ايمان و شيعيان عنايت كرده ‏اند تا خود را بشناسند. علامت گذارى براى آن‏ها است، يعنى اگر براى فرج دعا مى ‏كنيد، علامت آن است كه هنوز ايمانتان پا برجاست. دستورهاى عجيب و غريب ديگر هم داده ‏اند، زيرا در آخرالزمان گرفتارى اهل ايمان خيلى سخت مى‏ شود به حدّى كه در روايت آمده است: « بَعْدَ ما مُلِئَتْ ظُلْما وَ جَوْرا. »(2) بعد از آن كه زمين از جور و ستم پر مى ‏شود. و شايد در روايت وارد شده باشد كه: « يُنْكِرُهُ أكْثَرُ مَنْ قالَ بإِمامَتِهِ! »(3) بيشتر كسانى كه اعتقاد به امامت آن حضرت دارند، او را انكار مى‏كنند. يعنى بيشتر مردم از اعتقاد وايمان به امامت بر مى ‏گردند. هم چنين فرموده‏ اند كه در آخرالزمان اين دعاى فرج را كه دعاى تثبيت در دين است، بخوانيم:

« يا أللّهُ، يَا رَحْمانُ، يَا رَحيمُ، يَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ، ثَبِّتْ قَلْبى عَلى دينِكَ. »(4)

اى خدا، اى رحمت گستر، اى مهربان، اى زير و رو كننده ‏ى دل‏ها، دل مرا بر دينت ثابت و استوار گردان.

يعنى آن مرتبه ‏اى از ايمان را كه به من منّت نهادى، حفظ كن، نه اين كه مسلمان باشد و به همان باقى باشد، چون اين معنا تثبيت در دين نيست. اين توسّلات، عزادارى‏ها، سوگوارى‏ها و زيارت قبور اهل‏بيت ـ عليهم‏السّلام ـ علامت آن است كه اهل ايمان به آن‏ها اتّصال و الصاق دارند و هنوز از آن‏ها منحرف نشده ‏اند؛ لذا كفّار و دست نشانده‏ هاى آن‏ها دستور داشتند كه بين مسلمانان و قرآن ـ تا چه برسد به مساجد و تكايا و مجالس عزا و روضه خوانى ـ جدايى بيندازند، زيرا همه‏ ى اينها ضدّ خواسته‏ هاى سلاطين جور بود، لذا فرمان هدم قبور يا تعطيلى مجالس روضه خوانى را دادند. روز هشتم ماه شوّال كه روز هدم قبور ائمه‏ ى بقيع ـ عليهم‏السّلام ـ است قاعدتا روز تعطيلى حوزه‏ ى علميه نجف بود، ولى ما كم‏ كم عادت كرديم و براى ما عادى شد.!

پی نوشت ها :

1. عبارت حديث به اين صورت است: « إِلّا مَنْ دَعا بِدُعاءِ الْغَريقِ »؛ (مگر كسى كه دعاى غريق را بخواند.) ر.ك: بحار الانوار، ج 52، ص 133 و 148؛ ج 92، ص 326؛ اعلام الورى، ص 432؛ الصراط المستقيم، ج 2، ص 228؛ غيبة النعمانى، ص 159؛ كمال الدين، ج 2، ص 348 و 351؛ منتخب الانوار، ص 80، مهجّ الدّعوات، ص 332، در ذيل برخى از اين روايات بيان شده است كه مقصود از دعاى غريق، دعاى آينده: « يا أَللّه‏ُ يا رَحْمانُ يا رَحيمُ... » است.

2. بحار الانوار، ج 3، ص 80؛ ج 36، ص 358؛ طرائف، ج 1، ص 177.

3. « لاِءَنَّهُ يَقُوُم بَعْدَ... ارْتِدادِ أَكْثَرِ الْقائِلِينَ بِإِمامَتِهِ. »؛ (زيرا او بعد از... بازگشت بيشتر معتقدان به امامتش قيام مى‏كند.) بحار الانوار، ج 51، ص 30، 157؛ ج 52، ص 23؛ اعلام الورى، ص 436، 439؛ الخرائج، ج 3، ص 1171؛ الصراط المستقيم، ج 2، ص 230، 231؛ كشف الغمّة، ج 2، ص 526؛ كفاية الاثر، ص 283؛ كمال الدين، ج 2، ص 378، 384، منتخب الانوار، ص 39.

4. بحار الانوار، ج 52، ص 148؛ ج 92، ص 326؛ اعلام الورى، ص 432؛ كمال الدين، ج 2، ص 351؛ منتخب الانوار، ص 80؛ مهج الدعوات، ص 332.

منبع