حضرت آيت الله جوادي آملي در يك تقسيم‌‌بندى كلى مى‌‌توان مردم را به دو دسته عالِم و غيرعالم تقسيم كرد.
عالِم نيز از آن جهت كه واجد كمالى از كمالات است، شقوق گوناگونى دارد كه به يكى از آن‌‌ها اشاره مى‌‌شود:
الف) كسانى كه عالم به بعضى از امورند؛ ولى اصل علم و ريشه آن شمرده نمى‌‌شوند؛ چون علم خود را از ديگران فرا گرفته‌‌اند.
ب) كسانى كه نه تنها عالمند، بلكه اصل و ريشه علم نيز هستند؛ بدين‏معنا كه علم از افكار و انديشه آنان مى‌‌جوشد؛ ليكن توان حفظ و نگهدارى آن را ندارند. اين‏گونه افراد به چشمه‌‌اى شبيه هستند كه تا آب دارد، مجبور است بجوشد و هرچه دارد بيرون بريزد؛ مگر آن‏كه دهانه آن را مسدود كنند؛ وگرنه تا دهانه‌‌اش باز است و چيزى در درونش وجود دارد، خروش آن به گوش مى‌‌رسد.
ج) كسانى كه اولاً به اسرار خلقت و آنچه ديگران نمى‌‌دانند، آگاهند. ثانياً اصل و ريشه‌‌اى هستند كه منبع جوشش چشمه‌‌سارهاى علم و حكمت بوده، سيل خروشان علم آن‌‌ها عالم را فرا مى‌‌گيرد؛ چنان‌‌كه على (عليه‌السّلام) درباره خود مى‌‌فرمايد: «ينحدر عني السيل»(1)؛ سيل علم و فضيلت از كوهسار وجود من جارى مى‌‌شود. ساير امامان معصوم (عليهم‌السّلام) نيز بر همين اساس سرچشمه و ريشه هر علمى هستند.

(1) نهج‌‌لبلاغه، خطبه 3.
مأخذ: (علي(عليه السلام) مظهر اسماي حسناي الهي ، ص 77 ـ 79)